Inne was 3 maanden lang in Peru en kreeg bezoek van haar ouders en zus. Uiteraard wilden zij ook graag wat meer zien van het land waar zij verbleef.
Paracas
Mijn ouders en mijn zus zijn mij 10 dagen komen bezoeken om samen mijn verjaardag te vieren. Als cadeautje deden we een daguitstap naar Paracas en Ica. Paracas is ongeveer een 5-tal uur rijden van Lima, we vertrokken dan ook vroeg in de ochtend. Paracas is een dorp gelegen in het zuiden van Peru aan de kust. We gingen er per boot de Islas Ballestas bezoeken. Deze eilanden zijn de woonplaats van duizenden zeevogels, zoals pelikanen en zelfs pinguïns, en ook honderden zeeleeuwen. De boottocht duurt ongeveer 2 uur. Het kan ook heel warm worden op de boot dus wees zeker voorzien van zonnecrème en een hoofddeksel.
De Ballestaseilanden liggen niet zo ver van het schiereiland Paracas. Door de grote verscheidenheid aan zeezoogdieren en vogels worden ze ook wel eens de Peruaanse Galápagos of de Galápagos van de armen genoemd,
Op de Ballestaseilanden wordt nog steeds 'Guano', vogelmest, gewonnen. Om de vijf jaar wordt de laag guano van het eiland geschept en als mest verkocht.
Ica: Laguna de Huacachina
Wanneer we terug aan wal waren, zette we onze tocht verder naar Ica. We bezochten daar met buggy’s Laguna de Huacachina. Huacachina is een kleine oase in het midden van een woestijngebied. De rit met de buggy’s was echt superleuk en spannend.
We stopten op een duin om daar te gaan zandsurfen. Je krijgt er een soort snowboard waarop je moet gaan liggen om dan de duin af te schuiven. Een leuke maar ook zeer warme activiteit.
Huacachina viel bij mij een beetje tegen. Wanneer je dit opzoekt op het internet krijg je prachtige foto’s met een hemelsblauwe oase, maar in werkelijkheid is het een vies meertje. Toch bleef het wel de moeite om gezien te hebben.
Terug onderweg naar Lima stopten we bij enkele Piscofarms, waar we de lokale sterkedrank konden proeven. Wel jammer dat de Pisco niet gekoeld was, de kraampjes staan namelijk in de blakke zon.
Huaraz
Één van mijn laatste weekends in Peru, reisde ik samen met een vriendin af naar Huaraz. We namen de bus van Cruz Del Sur, die ons in 8 uur tijd naar onze bestemming bracht. Wij deden de heenrit ’s nachts en sliepen aan één stuk door, de terugweg daarentegen viel erg tegen. Ik word normaal gezien niet snel wagenziek, maar in dit geval kon de rit er niet snel genoeg opzitten voor mij.
We kwamen ’s ochtends aan in Huaraz en stopten bij California Cafe voor een stevig ontbijt. California Cafe is een supergezellige pub waar je kan genieten van een heerlijke verse koffie en verschillende ontbijtformules. Je kan er ook gezelschapspelletjes spelen of een boek lezen.
Daarna gingen we Huaraz verder verkennen. Plaza de Armas van Huaraz is een charmant plein waar je rustig op een bankje kan genieten van de gezellige drukte. We gingen willekeurig enkele straatjes in tot we op een gigantische versmarkt uitkwamen. Hier vind je werkelijk alle lokale producten terug, gaande van vlees tot groenten en fruit en ook handgemaakte kledij. De markt heeft wel een typische geur van rauw vlees, die niet bij elke toerist in de smaak valt.
In de namiddag reden we met de lokale bus naar de ruïnes van Wilcawain. Dit zijn 2 heel kleinschalige ruïnes die vlak naast elkaar liggen. Je moet niet al te veel verwachten van de lokale bussen in Peru. Het zijn gewoon kleine autobusjes waar de bestuurders extra zetels in gezet hebben. Je hebt zo goed als geen beenruimte en je zit bijna met je hoofd tegen het dak van het busje, maar op zich is het wel eens leuk om dit mee gemaakt te hebben. De ruïnes lonen niet echt de moeite maar de wandeling die ermee gepaard gaat is wel zeker een aanrader. We wandelden terug van de ruïnes tot in het centrum van Huaraz, goed voor een 10 KM. Het is echt een leuke wandeling die enkel bergafwaarts loopt en het was tevens een goede voorbereiding op de volgende dag.
De volgende dag moesten we vroeg uit de veren. Om 6 uur kwam de taxi ons oppikken om naar Lagunas 69 te gaan. Deze tour boek je best ook bij één van de vele reisbureaus die je in het centrum van Huaraz vindt. Normaal word je door een bus naar het natuurreservaat gebracht maar door een overboeking werden wij per taxi gebracht. De rit naar het natuurreservaat lijkt oneindig lang te duren, deels door de onverharde weg die de rit niet echt aangenaam maakt.
Onderweg maakten we een stop om te ontbijten en daarna reden we verder naar het vertrekpunt van de hike. Mijn vriendin en ik deelden één rugzak die we beurtelings zouden dragen. Neem zeker genoeg drinken mee, zowel water als een sportdrankje ofzo. De hike naar Lagunas 69 is ongeveer 7 KM lang, te doen zou je zeggen maar zeker niet te onderschatten. Tijdens deze tocht die constant bergopwaarts loopt, stijg je in totaal 700 meter zodat je uiteindelijk op een hoogte van 4700 meter uitkomt. Normaal zou je op 3 uur tijd boven aan het meer moeten geraken, zodat je er 1 uurtje kan picknicken en dan heb je 2,5 uur om terug te keren. Je mag dan heel sportief zijn maar het is hier de hoogte die je de das om doet. Mijn vriendin had erg veel last van de hoogte waardoor we elke 20 meter moesten stoppen om terug op adem te komen. Na 4 slopende uren bereikten we het prachtige appelblauwzeegroene meer. Het water is zo helder dat je ieder steentje op de bodem ziet liggen. We deden er een uur langer over om naar boven te gaan, waardoor we minder tijd hadden om te eten en we dus al sneller door moesten. Wel jammer want ik had graag wat langer van dit plaatje willen genieten. De terugweg verliep veel vlotter en van de terugrit in de taxi daar heb ik niet veel meer gemerkt, mijn ogen waren namelijk al dicht gevallen omdat ik zo uitgeput was.
Verder wil ik je nog wijzen op het heel wisselvallige weer in Huaraz. Het weer kan van de ene op de andere moment omslaan. Zo hebben we tijdens de hike naar de Lagunas 69 zowel zon als regen als hagel en zelfs sneeuw gehad. Je kan maar best voorbereid zijn op deze tocht.
In de volgende blogpost neemt Inne je mee naar het Titicacameer.
